هیلاری کلینتون به مدیریت فیسبوک علاقه دارد
هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه سابق آمریکا به تکیه بر پست مدیر عامل فیسبوک به عنوان یکی از بزرگترین شرکت های فناوری بی میل نیست.
نامزد انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۱۶ آمریکا که با فاصله ای نه چندان زیاد و در کمال ناباوری قافیه را به ترامپ باخت، روز جمعه برای دریافت مدال افتخار «رادکلیف» به دانشگاه هاروارد دعوت شده بود تا به پاس تاثیرات مثبتی که روی جامعه داشته مورد تقدیر قرار بگیرد.
حین برگزاری این مراسم «مائورا هیلی»، دادستان کل ماساچوست و از مخالفان ترامپ از کلینتون پرسید اگر می توانست مدیرعامل یک کمپانی باشد کدام شرکت را انتخاب می کرد. این سیاستمدار کهنه کار نیز بی درنگ پاسخ سوال او را داد:
مدیر عامل فیسبوک. این شرکت بزرگترین پلتفرم خبری در جهان است و اغلب هموطنان ما خبرها را فارغ از درست یا غلط بودن از فیسبوک پیگیری می کنند.
این کمپانی آمریکایی در ماه های اخیر ابا جنجال ها و رسوایی هایی از قبیل «کمبریج آنالیتیکا» دست و پنجه نرم کرده و حالا به سختی در پی بازسازی اعتماد از دست رفته کاربرانش است. زاکربرگ ماه گذشته برای پاسخ به سوال های نمایندگان در مورد دغدغه های حریم شخصی و سانسور داده ها در کنگره حاضر شد و هفته گذشته نیز برای بحث در مورد تاثیر فیسبوک بر آرای عمومی به پارلمان اروپا رفت؛ هرچند توضیحات مدیر عامل فیسبوک در مورد پیروی شرکت متبوعش از قوانین تبلیغات سیاسی نظر مقامات اروپایی را چندان به خود جلب نکرد.
هیلاری کلینتون عقیده دارد که دسترسی کاربران به اطلاعات صحیح و تصمیم گیری بر اساس آن برای حفظ دموکراسی جامعه ضروری است و فیسبوک نیز در حال بهبود عواقب غیرمنتظره مدل کسب و کارش است. با این حال غلبه بر نتایج مهلک رسوایی کمبریج آنالیتیکا که به استعفای مدیرعامل این شرکت و ورشکستگی آن منجر شد، چندان آسان به نظر نمی رسد.
مطالعات منش ملّی موافقان و مخالفان زیادی دارد. یکی از قوی‌ترین استدلال‌های مخالفان این دسته مطالعات آن است که چگونه می‌توان با وجود تمایزات طبقاتی، جنسیتی، تحصیلی و تجارب متفاوت خانوادگی، شغلی، و امثالهم برای تمام یا اکثریت اعضای یک ملّت، شخصیت یاویژگی‌های خاصی‌قائل شد. این وضعیت به‌خصوص هنگامی حادتر میشود که با جامعۀ متکثرتری مثل ایران سر و کار داشته باشیم، جامعه‌ای با چندین قومیت و زبان مادری، مذاهب متنوع و اقلیم‌های گوناگون. دغدغۀ ما در اینجا ذکر انتقادات وارد بر مطالعات منش ملّی و پاسخگویی به آنها یا موجّه جلوه دادن چنین مطالعاتی نیست، چرا که خود درصدد مطالعه‌ای از این جنس نیستیم. نگاه ما به موضوع، نگاه موافقت یا مخالفت نیست بلکه پرسش از چگونگی است. فارغ از مخالفت و موافقت ما، اظهارنظر و مطالعه دربارۀ منش ملّی ایرانیان همیشه در جریان بوده و موضوع کار ما، بررسی اسناد مربوط به آنها است. اما سوای از وجود یا عدم وجود اشتراکاتی در سطح ملّت ایران، به‌بررسی دلایلی می‌پردازیم که‌پرداختن به‌منش ملّی را ـ حداقل ازجنبه‌های غیرعلمی ـ موجّه می‌سازد. 
بارها قلم و کاغذ برداشتم و آماده‌ی نوشتن شدم، اما گویی گرفتار جادویی شده باشم، حتا یک کلمه هم بر کاغذ نقش نمی‌بست. موقعیتی شبیه به آن‌چه محمود شایان، قهرمان فیلم بسیار ارزشمند درخت گلابی اثر داریوش مهرجویی، در آن قرار گرفته؛ نویسنده‌ای که ذهنش سترون شده. خیلی به دلیل یا دلایل این خشکیدنِ قلم فکر می‌کردم تا این‌که این اواخر متوجه شدم تنها به خود موضوع و ابعادش به عنوان دغدغه‌ی شخصی فکر کرده‌ام، اما نه از منظر درام‌نویسی، بلکه از دیدگاه روان‌شناختی. سال‌ها در کلاس‌هایی که داشته‌ام، دانشجویان و هنر‌جویان، درباره‌ی موضوع‌هایی که ذهن‌شان را درگیر کرده و تصمیم دارند بر مبنایش فیلم‌نامه بنویسند، پرسش‌هایی را مطرح می‌کردند و اصلی‌ترینش این بود که «از کجا باید شروع کنیم؟» 
امروز صبح در محوطه حیاط کلیسا امانوئل را دیدم. تمام موهایش یک‌دست سفید برفی شده. مرا به مغازه‌اش برد. ناهار آن‌جا بودم. مغازه‌اش بوی رنگ روغن می‌دهد. این بو مرا یاد دایی سورن می‌اندازد. بارها با دایی سورن به خیابان ویلا می‌آمدیم و امانوئل را می‌دیدیم. هنوز غش‌غش خنده‌هایش در گوش‌هایم مانده. همه تابلوهایش زیباست. من تابلوی کوچ را از همه بیشتر می‌پسندم. در میان برق شمشیر سپاهیان و صدای ضجه و فریاد، ارامنه به سوی ارس رانده می‌شوند. بعضی با قایق‌های کوچک و بعضی شناکنان از رود می‌گذرند. سپاهیان سَر هوان جان برادر کاتولیکوس آراکل را بر سر نیزه بلند کرده‌اند. خون‌چکان با گوش‌ها و بینی بریده. سالخوردگان و کودکان نیمه‌جان زیر دست و پا افتاده‌اند. نوعروسان و دختران آرزوی مرگ دارند و سپاهیان آنان را با شمشیر به دشت آرارات پیش می‌رانند. یا باید کشته شوند یا نیمه جان از رود بگذرند. نه پدر فرزند را می‌یابد و نه مرد همسر را و نه مادر دختر را. خانه‌ها به آتش کشیده شده‌اند تا امیدی به بازگشت در دل‌ها نماند. بعضی ارامنه در کوه‌ها پناه گرفته‌اند. دختران و پسران جوان از ترس تجاوز خود را به پایین می‌اندازند و کشته می‌شوند. گروهی از سپاهیان سر بریده اسقف اعظم را از میان غار به پایین می‌اندازند. در میان هق‌هق مردان و زاری زنان و کودکان کسی را توان فرار نیست. مردم کلیدهای آهنی خانه‌هایشان را به آب‌های رود ارس می‌سپارند. وداع ابدی با وطن.